Odunpazarı ilçesi Huzur Mahallesi’nde yaşayan Hüseyin Göçmen’in eşi, Ağustos 2020’de kalp krizi geçirerek hayatını kaybetti. Eşini kaybeden talihsiz baba, o dönemlerde biri 2 buçuk, diğeri 4 yaşındaki iki çocuğu ile yalnız kalırken, onlara hem analık hem de babalık yapmaya başladı. Ayrıca 80 yaşındaki annesinin bakımını da üstlenen Göçmen, bütün zorluklara göğüs gerdi. Aşevinden aldığı yemekleri annesi ile çocuklarına yediriyor. Düzenli gelen yardımlarla hayatını sürdüren baba, çocuklarına ve annesine bakmaya devam ediyor.
"Annem de artık bizi okuldan alsın"
İlkokula giden 6 ve 7 yaşlarındaki biri kız diğeri erkek iki çocuğunu her gün okula bırakıp alan baba, çocuklarını genellikle çoğunluğu anne olan diğer öğrencilerin velileri ile birlikte bekliyor. 7 yaşındaki oğlunun bazen, "Annem de artık bizi okuldan alsın" şeklinde serzenişte bulunduğunu söyleyen Hüseyin Göçmen, oğluna "Annen hasta ileriki günlerde gelecek" diyerek gerçeği ondan sakladığını ifade etti. 8 yaşındaki kızının durumun farkında olduğunu söyleyen baba, evlatlarının dünya üzerindeki en kıymetli varlık olduğunun altını çizdi.
Eşini kaybettiği dönemden bahseden Hüseyin Göçmen, "O zaman Osman 2 buçuk yaşındaydı. Kızım ise 4 yaşındaydı. İkisi de henüz ilkokula gitmiyordu. Sonra okul hayatları başladı, okula gitmeye başladılar. Sağ olsun, insanlarımız çok yardımcı oldu. Evlerimize kadar geldiler, ziyaret edenler oldu. Telefonla arayanlar, "Bir isteğiniz, arzunuz olursa söyleyin" diyenler oldu. Halkımız, insanlarımız çok destek oldu, sağ olsunlar" dedi.
"Annen şu an biraz rahatsız, hastaneden çıkınca gelecek"
Çocukların hem anne hem de baba olmanın zor ve güzel yanlarından bahseden baba Hüseyin Göçmen, şöyle konuştu:
"Zor yanları da var, güzel yanları da. Zor tarafı, evin diğer işleri bize kaldığı için bu bizi yoruyor. Güzel yanı ise çocuklarla birlikte büyüyoruz. Onlarla beraber adeta çocukluğumuzu yeniden yaşıyoruz. Her günümüz böyle geçiyor. Kızım, annesinin vefat ettiğini biliyordu. Oğlum ise o zaman daha küçüktü, o bilmiyor. Bazen soruyor, "Baba, annem de gelsin, okula almaya" diyor. Ben de "Annen şu an pek müsait değil, biraz rahatsız, hastaneden çıkınca gelecek" diyorum. Onu böyle avutuyoruz. Genelde annelerini sorduklarında, oyunlarla geçiyor günlerimiz. Vallahi, evlat kadar değerli bir şey yok bence. Herkes evladına sahip çıksın. Çünkü onlar beni hayata bağlıyor."
